Celina Galik

Udostępnij!

Celina Galik (ur. 16.09.1986 r. w Nowym Targu), mieszkanka Niedzicy.

Od wczesnego dzieciństwa pisała wiersze zarówno w języku gwarowym jak i literackim. Jej twórczość ujawniła się już w szkole podstawowej. Były to wiersze w zasadzie o tematyce regionalnej, a także o otaczającym świecie. Jako gimnazjalistka (1999– 2002r.) a następnie licealistka (2002 – 2005), brała udział z powodzeniem w licznych konkursach recytatorskich na terenie gminy, jak również w ogólnopolskich. W tym okresie tworzyła szczególnie
w języku literackim.

Swoje utwory publikowała do tej pory w gazecie „Na Spiszu” oraz w gazetce parafialnej „U nas w Niedzicy”. Po okresie licealnym pracowała i studiowała Pedagogikę Przedszkolną i Wczesnoszkolną na Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Z pasją literacką, malarską i zamiłowaniem pedagogicznym rozpoczęła pracę jako nauczycielka w Przedszkolu w Niedzicy.

 

Kluc

Pozegnołeś göry, niebo pozegnołeś,
A nöm na pamiöntke Krziz pozostawiyłeś.

Krzizu -Tyś pocynciym, narodzyniym Jego,
Tyś pamiöntköm zycio, klucym do wiecnego.
We swoif raminiaf spisołeś zywot tyn,
Zywot świynty świata w Janie Pawle II.

W tym Krzizu uśpiöne radości Karola,
Zastygła tu wiecnie Jego świynto wola.
W niym sie pochowały sićkie zycia troski
Ale zmortwychwstoł duch do Bozyj miłości.

Słönecko zachodzi, zachodzi i zgasło,
Stulało się dziesi za göre i usło.
Poseł Ociec Świynty za światłym Słönecka
Poseł pomalućku za głosym Jezusa,
– Öno go zawiedło do Nieba, do Boga.

Zapisołeś Krzizu całöm Jego dole
I dajes nöm cytać dzie zbawiynie moje.

Gazda

Niebo piykne, chmörko bioło,
Lotos sobie tak wesoło.
Widzis göry, lasy, wody,
Wsićkif ludzi, jif zagrody!
Widzis telo… prawie Bög,
Oj, żeby jo tyz tak mögł.

Słönko tulo się po niebie,
Daje wspomozynie w chlebie;
Wspiyro ludzi i robote.
Oj, słönecko nase złote,
Co my bez Ciebie zrobiyme,
Kied Ciebie nie uwidzyme.

Jesce jesiyń piykno trzimie,
Ale fto zime przetrzimie?
Wnet przykurzy – będzie bioło,
Może tyz bedzie wesoło!
Sönki bedom miasto wozu,
Boze nie daj duzo mrozu!

Nief be zima bioło, piykno,
Świynta jasne śniegiym kwitnöm.
Nief bedöm pełne koryta,
A stodoły jarcu, zyta.
Nief nöm zima z Bogiym minie,
A wiesna wnet nief przipłynie.

Ojcu Świyntymu

Ziymia Polsko to öna wydała
Karola co pisoł sie Wojtyła.
I wnet Cie nas Ojce Świynty,
Hej świyntym obwołała.

Przidź ze dziś do Zömku Niedziyckiego
Haf panowie z świata dalekiego
Haf cekajöm Cie panowie
Hej z rodu madziarskiego.

Byli öni tu kiedy panami,
A Tyś nad wsićkiymi narodami
A Ty ześ nas Ojce Świynty
Hej röwno z Aniołami.

Folöm Ciebie wsićka Niedziycanie
Za to Twoje ojcowskie posłanie,
Za to ze pamiyntos o nos
Hej tam na Watykanie

Mos serce prze wsićkif w świecie ludzi
Kozdy cłowiek w Tobie miłość budzi
Kozdy cłowiek Ojce Świynty
Hej z Toböm się nawröci.

Kochanyj

Słonecko już schodzi, wiecor się prziblizo,
Pociorki rozańca ze zo dźwiyrzi słychno.
Fciała być już w niebie, cichućko pytała,
Jaz jom Matka Świynto pod kabot zabrała.

Cło ci się dusycko na otupnyj ziymi,
Fciałaś być już tamok razym ze swojymi;
Matka, ociec w niebie – za młodu tam pośli,
Siostry tys a bracia nie wiys dzie wyrośli.
Miałaś śćwioro dzieci: dwoje we świat posło,
Jedno fnet minyło, cworte drzewym wzrosło.
Drzewo obrodziyło trzema konorkami,
I twoje korzynie przekozało dalij.

Zagrzmiała na niebie złoto harmonijo,
Wyrosła ci z serca bieluśko lelijo.
I słonecko zgasło, ciynski zywot miało,
Bo dziyń tyn był długi a jesce go mało.

Paradnica

Ta Niedziyco nasa jak namaluwano;
W góry i dolinki je wyprzibiyrano.
Hawok pod tatrami je usadowiono,
Jak śwarno śpisocka przed zbojym schowano.
Cyrwone jij maśle z włosow powiywajom,
I tak jak na gynślaf – na wietrze se grajom.
Z łonecek i lasów kidel mo zielony,
Na spodnikaf skalnyf piyknie rozścielony.
Jajbik cyrwiniuśki z aksamitnyf kwiotkow,
Wysyty w lelijom babioletniom snurkom.
Kosyle mo biołom, śtywno krochmolonom,
W zimie odziywacke śrybnom prziruconom.
Fartusek bieluśki jak dziywcontko młode,
Choć seśćsto rokow mo, to rośnie w urode.